euroa

*** (Wygaśnięcie Absolutu niszczy)
Różewicz Tadeusz


Wygaśnięcie Absolutu niszczy

sferę jego przejawiania się



marnieje religia filozofia sztuka



maleją naturalne zasoby

języka



to co zostało

wystarczy jeszcze

dla felietonistów

z "Tygodnika Powszechnego" i "Polityki"

dla dziennikarzy

kapłanów

urzędników



wymierają pewne gatunki

motyli ptaków

poetów

o imionach dziwnych i pięknych

Miriam Staff Leśmian

Tuwim Lechoń Jastrun



Norwid



nasze sieci są puste

wiersze wydobyte z dna

milczą

rozsypują się



są jak kurz

tańczący na promieniu słońca

który wpadł do pustego

wnętrza

świątyni





    Od połowy lat 50, wiersze Różewicza, koncentrujące się na nieprzezwyciężonym kryzysie cywilizacji zachodu (obrazy współczesności złożone z zaobserwowanych fragmentów) dają najczęściej groteskową, ironiczną wizję kultury tworzonej po holocauście. Metafizyczna pustka, którą odsłoniła wojna ma destruktywny wpływ na świadomość współczesnego człowieka.
    Świadomość Anonima przestała być „całością”, utracił on poczucie tożsamości, w jego podzielonym umyśle panuje chaos norm i pojęć. Bohater Różewicza to człowiek uprzedmiotowiony. Zniewolony przez biologię, technikę oraz przeszłość. Jest „mieszkańcem śmietnika”, a jego życiem rządzi wielkie „nic”, które „z głośników/ mówi do niczego/ o niczym”. Jednym z przejawów kryzysu współczesnej cywilizacji jest według Różewicza kryzys języka.
    „Moja Poezja”
    Kryzys poezji wiąże się z utratą Absolutu, czyli metafizycznej podstawy bytu.
    W tej sytuacji ważnym problemem poezji staje się problem milczenia. Poeta wybiera je [milczenie] w sytuacjach granicznych, wobec pytań ostatecznych. Widzi, że poetą jest w równej mierze ten który pisze wiersze i ten który wierszy nie pisze. Poezja Różewicza zyskała we współczesnym świecie szeroki oddźwięk.